Złe rzeczy

Sporo czasu minęło od pierwszego wpisu, i dobrze to rokuje. Typowy bowiem układ słomianego zapału rysuje mi się tak: na początku bardzo częste wpisy, których częstotliwość geometrycznie maleje, dążąc do zera (z wykształcenia będę humanistą, więc rezerwuję sobie prawo do bezlitosnego lub żałosnego wypaczania terminów z nauk ścisłych, zwłaszcza mojej ukochanej - tu nie ma ironii - matematyki; w końcu trzeba dostarczyć ofiar następcom Sokala, którego dzieło czas wreszcie dorwać w pełnej wersji).


Kurczę, chciałbym jakoś na wstępie dać potencjalnym czytelnikom zadowalającą masę informacji o mnie, by wiedzieli, ktom jest, i nie wiązali ze mną nadmiernych nadziei. Bardzo mnie bowiem boli, gdy ktoś się na mnie zawodzi. Tu muszę zaznaczyć, że sposób pisania i dobór słów, jaki prezentuję, jest tak naturalny, jak tylko mi się udaje, tzn. ja po prostu piszę w ten sposób. Mówię z reguły trochę prościej, a myślę jeszcze trudniej, jeśli da się to tak ująć. Wołałbym już nie wracać do tej kwestii, ale jako asekurant pewnie to zrobię.


Ogólniej rzecz biorąc, widzę problem w tym, jaki obraz człowieka można wysnuć z moich tekstów. Mogę to być ja albo cała masa typów ludzkich, z którymi - jak mi się wydaje - nie mam wiele wspólnego. Żeby ten temat móc jakoś przetrawić, będę go musiał poruszać wielokrotnie; jakich oskarżeń się spodziewam (kwestia: 'dlaczego spodziewam się zewsząd oskarżeń' też jest interesująca, ale swoją nieinteresującą odpowiedź zamieszczę później)?


To, które przychodzi mi do głowy, to: nie masz życia. Innymi słowy, mam się wpasowywać w typ ludzi, którzy są mocno pretensjonalni, nie posiadają zbyt wielu/w ogóle przyjaciół, nie są towarzysko/fizycznie atrakcyjni i mają kompleksy na punkcie wszystkich wymienionych cech. Nie wiem, czy taki typ istnieje w statystyce, choć przypuszczam, że tak. Nie zaskoczę chyba jednak nikogo twierdząc, że się weń nie wpisuję. Jak również sądząc, że nie wpisuję się zbyt mocno w żaden szerzej znany typ człowieka. No cóż, wychodzi na to, że na razie musicie mi zaufać.


Akapit temu chodziło mi tak naprawdę o to, że używając tych samych wyrazów można stworzyć różne zdania (tego jesteście świadomi i beze mnie), ale i przez ten sam zapisany tekst można różne rzeczy rozumieć (to wiecie, ale nie byliście tego dotychczas wystarczająco świadomi; prawdopodobnie też nigdy nie będziecie), więc nie bardzo wiem, jak się wyrazić tak, by jasna była różnica pomiędzy mną a innymi się wyrażaczami (chyba wciąż wierzę, że jakaś istnieje). Oczywiście nakazuje mi to uważniej czytać cudze wypowiedzi, cudze blogi, ale jestem leniwym egotykiem, więc w ogóle niewiele ich czytam.



Nie mogę zacząć. Mam masę często mnie nękających przemyśleń światopoglądowych, które bym tu wrzucił, by otrzymać kiedyś jakiś feedback, ale nie wiem, czy w warstwie tekstowej jakkolwiek by się wyróżniły z dotychczasowych. Mówiąc tak zupełnie szczerze, nie wiem nawet, czy jakkolwiek byłyby oryginalne, gdyby je w pełni zrozumieć. Jakie to szczęście, że nie wierzę, by ktokolwiek miał zamiar czytać tego bloga, ponieważ bałbym się czytelnika zostawiać w tym miejscu samego. Siebie natomiast mogę, więc tak zrobię.